En januaro 1987 mi sendis la jenan pagitan reklamon al la redakcio de El Popola Ĉinio, monata revuo de Esperanto, la internacia komuna lingvo, eldonata de la ĉina registaro. 

   Kun mallonga mesaĝo, "Bonvolu sendi bildkartojn por mia Esperanto-Ekspozicio", mi skribis mian nomon kaj adreson, kaj sendis kvin internaciajn respondpoŝtmarkojn, kiel reklamkotizoj kaj la sendkosto de la aerpoŝta letero enhavanta la originalon kaj la manuskripto venis al iom malpli ol 1000 enoj. 

   Ĉar ĉi tio estis mia unua pagita reklamo, kiu estis metita eksterlande, mi estis sufiĉe maltrankvila, sed mi ĝemis trankvile, kiam mi vidis, ke ĝi estis publikigita kelkajn monatojn poste sur la revuo. 
   Mi atendis ekscitite, scivolante kiom da poŝtkartoj mi ricevos. Por danki la donacojn  kiujn mi ricevis, mi aĉetis ĉirkaŭ 30 bildkartojn kun turismaj vidindaĵoj kaj la kaleŝaĵoj kiuj estas specialaĵo de mia urbo, la festivalo "Karacu Kunĉi" (Karatsu Kunchi). 
   Post tio mi ricevis leterojn, bildkartojn kaj mirindajn poŝtmarkojn el multaj landoj, kiujn mi antaŭe neniam imagis, kaj mi ekkomprenis la realon de la Esperanta korespondado, universala lingvo kiu ekzistas hodiaŭ.